Showing posts with label Free Improvisation. Show all posts
Showing posts with label Free Improvisation. Show all posts

08 March 2019

Paal Nilssen-Love - New Japanese Noise

 Κακοτραχαλη free jazz βιαιης οξειδωσης και εκρηκτικης συμπεριφορας. Μπορει ο τιτλος καθως και οι συμμετοχες του New Japanese Noise να παραπεμπουν στο hi-fi παραναλωμα των Incapacitants και του Pain Jerk, ομως εδω ας δωθει βαση στο New (οπως λεμε New Thing) και φυσικα στο Noise που καλυπτει το μισο εξωφυλλο/μανιφεστο. 
 Η ελλειψη μπασου επιτρεπει στον Paal Nilssen-Love να τρεχει το εγχειρημα προς καθε πιθανη κατευθυνση, κυριως με ευκινητα hi-hat που στελνουν τον Sakata-san σε σοβαρη υποψηφιοτητα στο Ρεκορ Guinness Αντοχων 2019. Οσον αφορα το κιθαριστικο μερος, εδω αγγιζουμε τα χωρικα υδατα του Derek Bailey επι συνεργασιας με Ruins, οποτε η τζαπανιλα κρατιεται αληθινη. Να μην ξεχασω να αναφερω τα γρυλλισματα του Sakata στο τεταρτο κομματι, τα διακριτικα πιου πιου του Gomi, τα ξυσιματα του Mikawa (❤) και την παραγωγη του Lasse Marhaug που μαζευει τα αμαζευτα. Ηρωας. 

 A unique showcase of ungodly dexterity and deranged brutality. Paal Nilssen-Love offers his weightless drumming to this banger, while the other participants are travelling the space ways around him. As the title suggests, New Japanese Noise owes more to latter-day Hijokaidan than any usual free noodling, so bring along your diapers and dig in.

New Japanese Noise CD (PNL - 2019)

18 February 2019

Michael O'Shea - s/t

                                    
 O μυθος θελει τον Bruce Gilbert και τον Graham Lewis των Wire να βολταρουν Λονδιναρα το 1980 και να πετυχαινουν στο δρομο τον Michael O'Shea, εναν εκκεντρικο μουσικο του δρομου να κοπαναει μια 17χορδη ιδιοκατασκευη απο καδρονι πορτας, με ηχο που προσεγγιζει τοσο το σιταρ, οσο και το σαντουρι. Η προταση για αλμπουμ επεσε αμεσως, αλλα ο O'Shea εμφανιστηκε στη Dome Records μετα απο δυο χρονια, επειδη τοτε του το υπαγορευσε το ζωδιο του. Τετοιος τυπος.
 Θα ηθελα ολα τα παραπανω να ισχυουν, αλλα ακομα και αν ειναι μερος της post punk μυθιστοριας, δεν με ενοχλει. Μου αρκει που η Allchival επανακυκλοφορησε το μοναδικο δισκο του O'Shea, ενα δισκο που δεν ειχα ακουσει μεχρι τωρα αλλα ουτε και αντιστοιχο του, ομως για να συνεννοηθουμε πρεπει να φερω στην κουβεντα τη μοναχικοτητα του Durutti Column και την αυρα του Laraaji.

 One of the most singular and obscure record of the 80s, finds new life and audience thanks to this essential reissue. Michael O'Shea was an Irish busker that roamed the planet with his self-built instrument and was found by Gilbert and Lewis of the Wire fame. They proposed a deal and the rest is history. A really concealed one that messes up our fixed ideas about the post punk era and its sound.

Michael O'Shea LP (Allchival - 2019)

09 January 2019

Peter Brötzmann / Heather Leigh - Sparrow Nights

 Απο το For Adolphe Sax και το Machine Gun, μεχρι τους Last Exit και την προσφατη συνεργασια με Fushitsusha, ο ηχος του σαξοφωνιστα Peter Brötzmann εχει το εκτοπισμα μιας πυρηνικης βομβας που εκρηγνυται σε αργη κινηση επι 50+ χρονια, με φημες για σπασμενες φλεβες στο λαιμο και μνημειωδη μεθυσια, οποτε  οι πρωτες νοτες του τελευταιου του album καταρριπτουν τις προσδοκιες για free-for-all παραναλωμα. Το Sparrow Nights ακουγεται σαν την πρωτη μερα μετα την καταστροφη.
 Προφανως η εσωστρεφεια του δισκου οφειλεται στην Heather Leigh, ισως τη μοναδικη αυτοσχεδιαστρια pedal steel guitar που ξερω, με CV που περιλαμβανει Charalambides, Keiji Haino και Jandek. Στο Sparrow Nights καδραρει τις τσιριδες του Brötzmann σε ενα πλαισιο που αγγιζει τις παρυφες του shoegaze. Οσο δεν θυμιζει τον εαυτο της στους Taurpis Tula, παραπεμπει καρφωτα στο Coral Sea της Patti Smith με τον Kevin Shields και απο κει στον αγυριστο του δευτερου δισκου των Fushitsusha. Σε περιπτωση που ο Jandek αποπειραθει να παιξει free jazz, θα ακουγεται ακριβως ετσι.

 Don't let the name of Peter Brötzmann scare the shit out of you. Sparrow Nights highlights his gentler side, something I haven't heard from him since the days of Die Like A Dog Quartet. The real star of the session though is Heather Leigh who is channeling Texan psychedelia, Jandekian sparseness and deep Borbetomagus vibes -if they were brokenhearted- in a single strum of her pedal steel guitar.

Sparrow Nights CD/LP (Trost Records - 2018)

28 July 2018

Fire! - The Hands

 Σε συντριπτικη πλειοψηφια, η χρηση των θαυμαστικων ειναι αλογιστη και θεωρω πως οσοι τα χρησιμοποιουν κατα κορον, ειτε στερουνται βασικου λεξιλογιου, ειτε θελουν να εκβιασουν απο τον αναγνωστη τους μια μορφη εντυπωσιασμου για ανυπαρκτο λογο. Θα ειμαι αδιστακτος απεναντι τους οταν συναντηθουμε στα αδυτα της Κολασης. Απλα δωστε μου ενα καμινετο, ενα σφυρι και ενα κουβα προκες.   
 Μεχρι και δυο ωρες πριν, οι Fire! βρισκονταν στην κορυφη της λιστας με τα υποψηφια θυματα μου αναμεσα στους !!! για το κατα συρροη εγκλημα κατα της ανθρωποτητας και τους Godspeed You Black Emperor! για την αυθαιρετη μετακινηση του γαμημενου του θαυμαστικου τους, ομως ακουσα το The Hands και εδωσα αφεση αμαρτιων. Προς το παρον.  

 This shit's heavy. Something between Last Exit's free skronk, early Swans' bass lines and Jaki Liebezeit's percussive greatness, with a compositional style of their own.   

The Hands CD/LP (Rune Grammofon - 2018) 

24 April 2017

Danae Stefanou & Michalis Moschoutis - Crease

  Επειδη ο αυτοσχεδιασμος δεν ειναι το φορτε μου, καταληγω να μεταφραζω τη γλωσσα του εκαστοτε εγχειρηματος σε μια διαλεκτο που μπορω να κατανοησω. Ετσι, στα αυτια ενος εξοικοιωμενου ακροατη με το χωρο του improv, η συνεργασια της Δαναης Στεφανου και του Μιχαλη Μοσχουτη θα ειναι ενα απταιστο παραδειγμα πιανιστικων και κιθαριστικων μεταπραξεων. Φυσικα, η δικη μου αντιληπτικη ικανοτητα δεν φτανει μεχρι εκει, οποτε εισπραττω το Crease σαν μια εκπληκτικη παραφραση των πρωιμων New Blockaders σε πιθανη μανουρα με τον Derek Bailey. Ναι, ειναι τοσο καλο.

I first came across the term 'instant composition' in a Can interview, where the band described their modus operandi. The phrase stuck into my mind, but at the time I couldn't care less for such things so I flipped the page and continued to live in absolute ignorance.
 Some years later, I found myself inside the wonderful and frightening world of experimental music -whatever that means- but still couldn't grasp the concept of Can's method, because in my tiny mind improvisation began at the end of composition or something like that.
 Crease reminds me of Dimensions Of Dialogue by Jan Svankmajer, more than anything else. Ok, sometimes it has the aura of The New Blockaders or even Organum for that matter, but the ebb and flow between Stefanou and Moschoutis uses the same stop-motion harsh language with the Czech filmmaker. Their interaction is captured by a glorious lo-fi recording, which magnifies the physicality of every sound and keeps the angularity of the project intact. And at last, I gοt what the fuck means 'instant composition' and I'm so happy about it.

Crease CS (Coherent States - 2017)

26 November 2016

Anal Magic & Rev. Dwight Frizzell - Beyond The Black Crack

 Ετη φωτος πριν το internet, το soulseek, τα blogs και το αειμνηστο what.cd, η θρυλικη NWW list ηταν ενα αυταρκες οικοσυστημα χωρις hyperlinks για οσους ειχαν βαρεθει τα 1000 recordings to hear before you die. Μαλιστα, μερικα απο τα obscurities που ξεθαψε ο Steven Stapleton ηταν τοσο αφανη που αμφισβητηθηκε η υπαρξη τους (οπως για παραδειγμα οι Fille Qui Mousse), οποτε ο τυπος κατεληξε να γινει ο Harry Smith του industrial. Δηλαδη 1000 recordings to die before you hear.
 Ενα απο τα πιο χαλασμενα δειγματα της λιστας ειναι το Beyond The Black Crack, το οποιο επανακυκλοφορησε πριν λιγες μερες απο την Paradigm Discs και θεωρησα χρεος να το ξανακουσω για να το ποσταρω. Παντως το να περιγραψεις το μοναδικο δισκο των Anal Magic χωρις να κανεις εξυπνακιστικο namedropping ειναι αδυνατο, επειδη η μπαντα διαφημιζει τις επιρροες της. Οποτε εχουμε μια συρραφη απο την εκδοχη του Beefheart για τη free jazz, την ασυναρτησια του Berrocal στο Paralleles, το ψυχιατρειο των Karuna Khyal, το βλαμμενο χιουμορ του Lumpy Gravy, το ο,τι να ναι των LAFMS, την εμμονη του John Fahey με τις χελωνες και την βαρατε νοοτροπια των Nihilist Spasm Band. Ολα αυτα το 1976 με τετοιο εξωφυλλο.

Beyond The Black Crack CD/LP (Paradigm Discs - 1998/2016)

23 May 2016

Olivier Di Placido & Crank Sturgeon - Twice Heathen Scent

  Σε περιπτωση που το ονομα του Crank Sturgeon δε σας λεει κατι, καλο θα ηταν να κανετε πρωτα μια γρηγορη αναζητηση στις φωτογραφιες του google και μετα να τσακιστειτε να ακουσετε αυτο. Προκειται για μια εξαιρετικα ιδιαζουσα περιπτωση ηλεκτρακουστικου αυτοσχεδιασμου σπιτικης προελευσης που εχει πεταξει το savoir vivre απο το μπαλκονι. 
 Απο την αλλη ειστε δικαιολογημενοι αν δεν εχετε πετυχει καπου το ονομα του Olivier Di Placido, εφοσον οι εμφανισεις του ειναι περιορισμενες. Ανηκει στη συνομοταξια των Donald Miller, Bruce Russell, Peter Kolovos και ολων των υπολοιπων κιθαριστων που ακουγονται σαν οτιδηποτε αλλο εκτος απο κιθαριστες. Οχι, δεν ειχα ιδεα ουτε εγω, αλλα θα διορθωσω αμεσα το λαθος μου με το να σας παραπεμψω στο εκπληκτικο Twice Heathen Scent που κυκλοφορησε πριν μια εβδομαδα απο τη Coherent States
 Για να καταλαβαινομαστε, η κασετα αποτελει την υπερατλαντικη συνεργασια των δυο τυπαδων. Με τη πρωτη ακροαση ξαφνιαστηκα απο την υπερκινητικοτητα του υλικου που ρολαρει συνεχως, χαρη στο συνεκτικοτατο editing που μοιραζει χαστουκια. Δε καταλαβαινω ποιος κανει τι, παντως αναγνωριζω καποια πολυ μακρινη συγγενεια με Prick Decay. Με φουλ ζουμαρισμα, μπορει και να βρουμε στοιχεια απο Voice Crack, αλλα με περαιτερω ωμο, ανοθευτο, καυλωμενο, ασαλιωτο, μπουκωμενο, υπεροχο ΘΟΡΥΒΟ. Παντα τετοια. 

Twice Heathen Scent CS (Coherent States - 2016)

01 May 2015

Hijokaidan & You'll Melt More! - Watashi Wo Noise Ni Tsuretette

 Θα ελεγα πως δισκοι σα κι αυτον μεγαλωνουν ακομα περισσοτερο τη γεωγραφικη και πολιτισμικη αποσταση της Ιαπωνιας με την απο δω πλευρα, αλλα στη πραγματικοτητα δε ξερω αν υπαρχουν αλλοι δισκοι σα το Watashi Wo Noise Ni Tsuretette. Δεν ειμαι υπερβολικος. Εχω ακουσει τις συνεργασιες των Hijokaidan με τις Bis και τη Miku Hatsune αρκετα ωστε να χωνεψω πως η J-Pop κουλτουρα κινειται με αδιανοητους για το δυτικο αντιστοιχο της κανονες. Ας πουμε λοιπον πως δε προκειται να δουμε συντομα live τους New Blockaders με τη Rihanna.  
  Κι ομως, ακομα και μεσα σε αυτες τις συνθηκες, το album βρισκεται στο αλλο ακρο της λογικης μου. Ο Jojo προσγειωνει τις You'll Melt More! (μη ρωτησετε, ουτε εγω) στην ηδη ρευστη συνθεση της γκρουπαρας του για να ξεχειλωσει τα ορια του meanwhile in Japan, με τα 'λα-λα-λα΄ και τα 'νια-νια-νια' να προκαλουν σακχαρωδη διαβητη στο σχεδον free jazz χαμο των Hijokaidan. Οταν οι εξι πιτσιρικες πατανε τις στριγγλιες, η Junko τις αφηνει να χαρουν για λιγο μεχρι να τους δειξει πως γινονται σωστα οι δουλειες. Στριγγλιζοντας ακομα πιο πολυ.
 Αν βρειτε στο μεταξυ κατι αντιστοιχο, ενημερωστε με το συντομοτερο δυνατον. Θα ειμαι ευγνωμων. Νομιζω.

Watashi Wo Noise Ni Tsuretette CD (Teichiku - 2015)

29 June 2014

Jandek - The Song Of Morgan

 Τα box sets κλασσικης μουσικης φημιζονται για τον ογκο τους, επομενως οταν ο Jandek goes classical, τα 9 cd τα 'χουμε στο ρελαντι. Σε αλλες περιπτωσεις δε θα ασχολιομουν καν η αν το εκανα θα εβριζα το δημιουργο για ματαιοδοξια, μηδαμινη αυτοκριτικη η εστω για ελλειψη editing. Οταν ομως ο Jandek ξυπναει με το ζορι ενα πρωι και θελει να κυκλοφορησει τα 'Νυχτερινα' του, ποιος ειμαι εγω που θα τον σταματησω.
 Το The Song Of Morgan χωριζεται σε 9 Nocturnes συνολικης διαρκειας 8.5 ωρων βαρεας και ανθυγιεινης ακροασης. Δεν προλαβα να το κανω ακομα στον εαυτο μου, αλλα δωστε μου λιγο χρονο, ξυπνησα πριν κανα διωρο. Το κλιμα του ειναι σαφως αμηχανο και παγωμενο, καπως ηδονοβλεπτικο -εφοσον φανταστουμε τον κυριο Smith κλειδαμπαρωμενο σε ενα αδειο δωματιο πανω απο ενα μυστηριωδως κουρδισμενο πιανο- και αμιγως wtf αφου διαπιστωνουμε πως αυτη ειναι η μοναδικη φορα που ο συγκεκριμενος ανθρωπος κανει εμμεση αναφορα στο εργο αλλου καλλιτεχνη. Δε περιμενα πως θα εβλεπα το ονομα του Jandek διπλα στο ονομα του Chopin στην ιδια προταση, ποσο μαλλον αυτη η προταση να γραφτει απο μενα. May he never tune his piano ρε καριολη.

The Song Of Morgan 9xCD (Corwood Industries - 2013)

29 March 2014

Jandek - Glasgow Sunday

  Το θρυλικο ερωτημα που τεθηκε στο High Fidelity για το αν καποιος ειναι δυστυχισμενος επειδη ακουει pop μουσικη η ακουει pop μουσικη επειδη ειναι ηδη δυστυχισμενος, πρεπει να παραφραστει για τις αναγκες αυτης της αναρτησης. Οχι πως θα αλλαξει κατι στο συμπερασμα. Απλα αδυνατω να φανταστω ενα ανθρωπο να αγγιζει εστω και επιδερμικα το χαος της δισκογραφιας του Jandek, ενω ειναι παραλληλα χορηγος θετικης ενεργειας. Και για να μιλησουμε με αναλογιες High Fidelity, o Rob ειναι φτιαγμενος για Jandek. Ο Ian με τιποτα.
 Το Glasgow Sunday θεωρειται ντοκουμεντο επειδη αποτυπωνει το πρωτο live του 'εκπροσωπου της Corwood Industries' EVER, ο οποιος πλαισιωνεται απο το Richard Youngs στο μπασο και τον Alex Neilson στα τυμπανα. Παρα τη βαρυτητα των στιχων, το κυκλωτικο παιξιμο της μπαντας και τη μιρλα στη φωνη, το κοινο ακουγεται να περναει υπεροχα. Σφυριγματα και χειροκροτηματα φαση, οχι απλες ευγενειες. Και καπου εδω ξαναθυμιζω το παραφρασμενο ερωτημα του Hornby και αναρωτιεμαι: Tι σκατα ρε. Mονο εγω πεφτω?

Glasgow Sunday CD (Corwood Industries - 2005)

15 March 2014

Fushitsusha - まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう

  Εκει που οι συνεργασιες του Keiji Haino με Ambarchi/O'Rourke/O'Malley ειχαν σαφεις αναφορες στα δυο πρωτα θρυλικα albums των Fushitsusha, οι ιδιοι οι Fushitsusha γυρισαν πλατη στο παρελθον τους απο τη στιγμη που επανασυνδεθηκαν, εστω και με διαφορετικα μελη. Πλεον το group ασχολειται με ενα αγχωτικο, νευρασθενικο αλλα αριστα υπολογισμενο ηχο που φαινεται να χρωσταει πιο πολλα στους Mars παρα στο PSFικο συμπαν. Αυτη τη μεταβαση γινεται πολυ προφανης στο 'Κιτρινο' δισκο, που θα τον λεω απο δω και περα ετσι, επειδη το copy-paste μιας προτασης ιαπωνικων ιδεογραμματων γινεται κουραστικο. 
 To cd ανοιγει τελετουργικα, σαν Ruins στο 1/4 της ταχυτητας τους, με το Haino να στριγγλιζει ακαταληπτα λες και εχει εισπνευσει ηλιο. Μετα το δευτερο κομματι, τα πραγματα αρχιζουν να σπανε με πληρη επιτυχια καθως η μπαντα τρομαζει ακομα και τη Magic Band σε επιπεδο τεχνικης. Οσο ο ακροατης προσπαθει να χωνεψει τι συμβαινει, οι διαθεσεις αλλαζουν με παθολογικο ρυθμο για να καταληξουμε στην ανατριχιλα του τελευταιου track που ενωνει το Nijiumu με το σημερα.  

まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう CD (Heartfast - 2013)

09 March 2014

Fushitsusha - 名前を つけないで ほしい 名前を つけて しまうと 全てで なくなって しまうから

 Τελευταιο album Fushitsusha. Τυγχανει να γνωριζω δυο-τρεις ανθρωπους εκει εξω που μολις δουν αυτη τη φραση θα παθουν ντουβρουτζα και θα σκαψουν το δισκο χωρις δευτερη κουβεντα. Υπαρχουν βεβαια και οι υπολοιποι δυο-τρεις επισκεπτες του blog που παραμενουν αδιαφοροι απεναντι στη περιπτωσαρα Keiji Haino. Οποτε παραταω τους πρωτους στην ησυχια τους και απευθυνομαι στους δευτερους. 
 Σας νιωθω. Αληθεια. Εχω σιχτιρισει δεκαδες φορες το Haino για τη παραγωγικοτητα του. 52 solo και 88 split και 91 ξερωγωτιαλλο καθε γαμημενο χρονο. Βαρεθηκα. ΑΛΛΑ η περιπτωση Fushitsusha ειναι εντελως αλλο κολπο. Εδω εχουμε μεθοδευμενο σαμποταρισμα της rock/roll φορμας απο τρεις ανθρωπους που ακουγονται σα να την αγαπουν τοσο που τη σιχαινονται. Τα μετρα ανασυντιθενται, οι μελωδιες καρυδωνονται, το μπασσο (που κατα ενα περιεργο τροπο μου θυμιζει Mick Karn) μπουρδουκλωνεται σε ενα γωνιωδη γριφο χωρις προφανη λυση. Χεστηκαμε για τις λυσεις. Ειναι υπερεκτιμημενες. 

09 February 2014

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 
 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 
 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

07 December 2013

Hair Police - Mercurial Rites

 Οσο τα πρωην αφεντικα της πριν καμμια δεκαετιας αμερικανικης noise σκηνης κινουνται πλεον προς ρυθμικα πλαισια,  οι Hair Police συνεχιζουν να πορευονται σε εντελως αντιθετο δρομο απο τους Pete Swanson και τους Dominick Fernow αυτου του κοσμου. Τα εξ αγχιστειας αδερφια των Wolf Eyes κυκλοφορησαν πριν κανα δεκαμηνο το Mercurial Rites στο σαλονι της Type, χωρις ομως να αραιωσουν τον ηχο τους. Τους πειραματισμους με τη συνταγη τους κρατανε για τα solo albums τους.
 Ετσι ο δισκος ειναι μια ηλεκτρακουστικη σουπα απο τσιριχτα feebacks, αυτοσχεδιαστικα drums, no-wave κιθαρισμους, ανατριχιαστικες στριγγλιες, μεσα σε μια πιο ανοιχτη και καθαρη παραγωγη για τα δεδομενα τους. Bonus: μια σχεδον soundtrack-ικη ατμοσφαιρα που ελειπε απο τις προηγουμενες δουλειες.
Αν το Certainty Of Swarms ηταν το Grand Guignol τους, τοτε το Mercurial Rites ειναι σιγουρα το Absinthe τους. Βραβειο συνεπειας 2013.

Mercurial Rites LP (Type - 2013)

29 September 2013

Roro Perrot - Ta Bouche De Fraise Me Rend Si Sauvage

Οh la la. O Vomir βγαζει τη σκουπιδοσακουλα απο το κεφαλι και μας δειχνει το προσωπο του Roro Perrot, του συμπαθεστατου τυπου που καυλαντιζει τη δεσποινιδα του εξωφυλλου και χαρακτηριζει τη μουσικη του ως ultra-shit folk. Ουσιαστικα εχουμε να κανουμε με μια επιτηδευμενα outsider κακοφωνια που περναει απο το συνδρομο καρπιαιου σωληνα του Derek Bailey στις ηλεκτρικες στιγμες του Jandek για να καταληξει στον Bill Orcutt αν ειχε περασει τα παιδικα του χρονια στο Νταου Πεντελης. 
Φυσικα ολα τα παραπανω ειναι κοπλιμεντα, αρκει να ξερεις με ποια απο τις δυο περσονες του Perrot εχεις να κανεις καθε στιγμη. Η συγκεκριμενη παντως του βρηκε γυναικα. 

Ta Bouche De Fraise Me Rend Si Sauvage CD (Decimation Sociale - 2013)
Related Posts with Thumbnails
;